Ήταν ένα μαγευτικό απόγευμα του Μαρτίου, με τον ήλιο να εμφανίζεται κατά διαστήματα, και μια στρατιά από γκριζόμαυρα σύννεφα κρυμμένα πίσω από τους φαιόχρωμους λόφους. Για μια ώρα περίπου ο Γουάιαντ χασομερούσε στο ξενοδοχείο, παρατηρώντας τις σκιές να τρέχουν πέρα στο γυμνό τοπίο και τις βροντές να πυκνώνουν προς τη δύση. Έπειτα αποφάσισε να τραβήξει για το "Σπίτι τον νεκρού χεριού". Ο χάρτης στον τουριστικό του οδηγό έδειχνε πως η οδός Πάπα Ιουλίου ήταν ένας από τους δρόμους που ξεκινούσε από την Πλατεία, οπότε τράβηξε προς τα εκεί κάνοντας διαρκούς στάσεις για να πλουτίσει το βλέμμα του με νέες εικόνες άγριας ομορφιάς. Τα σύννεφα είχαν μαζευτεί ψηλά κρύβοντας τον ήλιο και κρέμονταν σαν νεκρικός θόλος πάνω από τα στέγαστρα που προεξείχαν στο δρόμο του γιατρού Λόμπαρντ. Ο Γουάιαντ περπάτησε αρκετά στη σκιά των απειλητικών προσόψεων των παλατιών όταν η ματιά του έπεσε στην πόρτα με το κιτρινισμένο μαρμάρινο χέρι. Κοντοστάθηκε λιγάκι χαζεύοντας το παράξενο έμβλημα. Το χέρι ήταν γυναικείο· ένα νεκρό άψυχο χέρι, που κρεμόταν εκεί, άκαμπτο κι αβοήθητο σαν να είχε απλωθεί ξαφνικά καταγγέλλοντας κάποιο κακό μυστικό του σπιτιού...

Η Γουόρτον χαρακτηρίζει μια μικρή ιστορία σαν το βέλος που κατευθύνεται κατευθείαν στην καρδιά των καταστάσεων. Αντλεί από τις πολυάριθμες εμπειρίες της από την κοινωνία, τον γάμο της, τις τραγωδίες της, τους θριάμβους της, και άλλα... και δημιουργεί έργα καυστικά, προκλητικά, που εγείρουν τη σκέψη. Το συγγραφικό της ατού αποτελεί ο εξαιρετικός (εύστοχος) σαρκασμός που διατρέχει όλα τα κείμενα της.